عــاشــقـانــه
*****
اي خيال ِ بي انصاف
شب و روزم از دست رفت
به خاطر تعقيب و گريز ِ تو . . .
تا كي پشت ِ اين همه شب زنده داري و
صبح هاي در به دري
بگردم و آخر نصيب ِ من
سايه هاي پشت هر پيچ و خم ِ كوچه پس كوچه هاي اين شهر ِ در اندر دشت
باشد
باشد ! نيامدي كه هيچ ،
حتي ننشستي به دو كلام حرف ِ حساب
تا بشنوي
راز ِ شكفتن ِ قريحه ي اسم ات را بر لبانم
بي انصاف
نگفته بودي كه اين اندازه
بند ِ دلم را مي كشي و مي كشي و آخرش چه ؟
من بمانم و خيالِ
يك دريا چشم هاي تو
خيالِ
يك آسمان آغوش تو
و دلم كه هاي هاي ِ باران دارد
ببينم اصلاً تو مي داني
در بُـهتِ آينه كه هميشه شبيه تو بوده است
سپيدي ِ موهايم را پنهان مي كنم ؟
نه
نگو كه آينه كدر شده
كه تو هر روز
رو به روي آن مي نشستي
ترانه مي خواندي و
تن ات را از عشق
مي رقصاندي
سر به سر ِ من ِ عاشق نگذار ، جان ِ من !
حوصله ي پشت كردن به آينه را ندارم
تنها
مي نشينم
تا كي از توالي ِ حادثه ي خورشيد و آب و آسمان
علي الطلوع پيدا شوي
تا همين كوچه را يك راست بگيرم و در آغوشم
مكررت كنم
مي دانم تن ات به گاهِ آمدن
عطرِ عاشقانه هاي مرا خواهد داشت
مي دانم
پس بيا و دست از سرِ اين فاصله بردار
مجيد گل محمدي
87.06.14
No comments:
Post a Comment