118
عــاشقــانه
*****
شمال به جنوب گام هاي تو
چهار فصلِ بي فاصله اي را
مي پيمايد
كه در بزنگاه ِ پاييز و عشق
ميان ِ ماندن و رفتن
تو را برگزيدم
گذشتن از تو آسان نيست
بيهوده ست
انگار
سِحرِ چندين و چند ساله اي
كه مرا
در اِعوِجاج ِ امواج ِ نامرئي ِ خويش ات
تسخير كرده اي
نشانه اش
ترانه اي ست كه به تكرار
از ياد برده ام
بندِ اول اش هنوز ناتمام مانده و
بندِ آخرش
تمام
مجید گل محمدی
117
عــاشقــانه
*****
يكشنبه شد كه تو را دريافتم
با كدامين حس اما ... نميدانم
هر چه هست
از شش و هشت گذشته كه من
با لحن ِ تو انگار
آرام ترم
اول قرارمان نبود
تا چاره اي به حال دست ها كنم
اما همين كه كمي
تنها كمي دورتر شدي
مفهوم ِ دست هاي عاريت ام را
پيدا كردم
مي ترسم نكند اين نگاه ها
لب ها
همه عاريت باشند
تا تو هر بار كه مي آيي
طلب ات را نقد
نقدِ نقد
بستاني . . .
با هر ضمانت و سفته اي در كار؟
باشد قبول
آن وقت مي فهمم آن روز را
كه روي چشم هاي تو چشم هاي من
دست هاي تو دست هاي من
و . . .
و مي نويسم با خويش ات
اين بار با كدامين حس
دوستت مي دارم
مجید گل محمدی
116
عــاشقــانه
*****
هاي !
صداي تو مي آيد از شنبه شبِ مهتابي
از فراز درياي دوست داشتنيِ من
اي دوست داشتني ِ من
چقدر اين همه سال و ماه ِ طولاني
جاي تو پيش ام
خالي بود. . .
دلتنگ تر از آب و ساحل ام
آبي تر از رؤياي چشم هاي تو
اي آسمان من
مي پيچي و لول مي خوري
من را احاطه كرده اي
چون پيچكي در راه آفتاب
هاي !
يك لحظه صبر كن
من تاب ِ اين همه شور و شوق را
در پاسخ ِ نگاه ِ تو
در خود چگونه جا كنم ؟
مجید گل محمدی
115
عــاشقــانه
*****
شايد سه سال مي شود
هر وقت ترانه مي خوانم
دست هايم شروع به لغزيدن مي كنند
عاشقانه مي نويسم و هميشه ي خدا
هم باران مي بارد
و هم نگو كه تو دورادور
نشسته اي و مرا خوب نظاره مي كني
حالا كه آمدي و شبي
دير
از فرط خسته گي و حال و روز طوفاني
زود
مرا به پنجره مي سپاري و خودت . . .
مجید گل محمدی
113
عــاشقــانه
*****
قـــدرِ تو
حس ديگرگوني يك دانه ي سبز
از خاك
تا خورشيد است
راهي كه تو با آن تا مهتاب رفتي
از من
تا مسيري طولاني پيدا ست
مي روم بالا
چشمم كه به چشم ات مي افتد
سرخ ِ سرخم از شرم
حالا مي فهمم
درك زيبايي ِ تو
به چه اندازه سخت است
اندكي آشفته ولي بيش تر
مبهوت
جاذبِ موهبتي مي گردم
به كليدي مانند
نقشه اي در كار نيست
من نشاني را از باد نپرسيدم
كه به بادش بسپارم
تنها
سرِ هر كوچه ي محزون
همگان را ديدم كه به يك سمت
بر گشتند
حال كه پيداي ات كردم
سرِ قول ام هستم
امروز، اول پاييز است
بوسه هاي نارنجي آوردم
عريان چو نباشي
يا باشي
شعله ور خواهم شد
بي گمان
فكر باران و خيال فردا را
از سرت بيرون خواهي كرد
مجید گل محمدی
112
عــاشقــانه
*****
گفتم كه قرار ِ خبري نيست !
همين ام بس
مستور
بين ِ لب هاي تو آرام بگيرم
راز هاي مگو را رنجي ست
دست و پا گير اما نه
چاره اي هم نيست
بايد اين بغضِ هر از گاه
گاهي
بي گاهي
بيايد و ببيـــــند
عشق ِ بازيگوشِ من از پشت ِ همين در
به هواي بوسه و پَرسه ي خيس
گوش هاي اش تيز است
چه دروغي بايد گفت ؟
چه دليلي هست ؟
چشم ها را مي بندم
و تو را هر بار
مي سپارم دست آب و آئينه
تا صـَــد و حوصله ي بي تابي
مي شمارم به سراغت
و به ناگاه
ميان ِ صـَــد وچندين خط عشق
شاه چشمِ سياه ات را مي يابم
ديدي حالا خبري نيست !
بازي هم نيست !
هر كسي هم پرسيد
حتي صبح
بگو :
باد ِ عريان
از همين در
آمد
و از آن پنجره هم
با حريرِ نازكِ تن پوش ات
در رفت
نه خيالاتي شده ام
نه به انكار نشستم
من كه گفتم راز هاي مگو . . .
بگذريم
ديگر چه خبر ؟
مجید گل محمدی
111
عــاشقــانه
*****
بي آنكه بيني ام
در حوالي ِ تو
آفتابي مي شوم
و همين كه دوست مي دارم ات
از كنار مي گذرم
نه به جست و جوي خاطرات
و نه يادبود خانه اي تهي
كه به كف قالي داشت
پُر گل
و به سقف اش فانوس
كه هر شب
منِ دريا زده را
هشيار نشانم مي داد
صحبت ِ آتش و خرمن هم نيست
من فقط چشم به دريا زده بودم
دل ِ طوفان زده ام
يغما رفت . . .
من به دنبال ِ دلم مي گردم
اگرم بگذاري
بادِ اين موسمِ تابستان
كه به پاييز هجوم آورده
گاه و بيگاه
دست و بي دست
بسايد به تن ام
چون تو كه گاهي
بيگاه
دست و صورت به تن ام مي ساييدي
شايدك پنجره اي باز شود
كه براي ام خوش يُمن است
حال
بي آنكه زمان را بشناسم
دست پيدايِ فراموشي را بستم
باور كن
و به خاموشي ِ اين شامِ شگرف
مهربان!
آرام بخوان ام !
بي كه چشمي بگشايي
يا كه گوشي
تا در اين نزديكي
پُر زِ آواي همين "دوستت دارم"
بر جدار گونه هاي ات
دريابي
109
عــاشقــانه
*****
چهارشنبه بود
كه صداي تو با لحن تازه اي
مي پيچيد
و قريحه ي خنياگر من
به تحريك رؤياهاي باستاني تو
جاني گرفت
و اين عاشقانه ي روسپي
كه بر نردبان باران و رؤيت رنگين كمان
عريان بود
به جواني تشبيه ام كرد
كه انديشه هاي دريايي دارد و
بكارت پنجره را به همين آسمان
مي فروشد
آري
اينهمه از لحن صداي تو بر مي خيزيد
البته من هم كمي حوصله كردم
و نشستم
اما هميشه دختر ِ غمگين ِ همسايه
پياده راه مي رود و تا مرا مي بيند
مي گويد : " مي گويند
شاعري در همين نزديكي ها
باد بازيگوش را به حرف مي گيرد
و شنيده ام
شفيره هاي حروف را در برابر آينه
براي پروانه شدن
عريان مي پرورد و به پنجره ها
مي بخشد"
من هم به سادگي
خاموش مي مانم
از سايه ي بي رنگ دو چشم اش كه هنوز
نه آينه را مي فهمند و نه آبي ِ چشمان اش را
يك راست از پيچ معلّق عبور مي كنم
كه صداي تو
مي پيچد
انگار هفته و ماهي
شايدم سالي
از صداي تو دور بودم
فاصله را مي فهمم و بر مي گردم
انگار زمان مي گردد
راه نه آن راه
پنجره ديگر . . . نه
تنها باد
و باد است كه مي آيد و لحن اش
به تو مانند است
مجید گل محمدی
108
عــاشقــانه
*****
دريغ مدار از من
آنجا كه تا اوج خواستن
بر منظر ِ تو به نظاره
فراز مي آيم
و حيات را از همين فاصله ي دور
در ميان چشم هايمان
شادمانه مي نگرم
تنها در مقام آنكه تو را دوست دارد
بگذار اينگونه بمانم
مديون ِ عشق
چون ريشه به آب . . .
نفس كه عميق مي كشم
لبانم از خشكي تَرَك مي خورند
و لحظه هاي گذشتني و باز نگشتني
هِي ميان ما
بازيگوشي مي كنند
هنگامه اي كه مي گويم و تو مي شنوي
اينجا ست
كه مبهوت مانده ام و در تعلق ِ تو
چون رازي بردل
مي فهمي ؟
تنها اگر اين يك بوسه را
كه مرگ زاي ِ فاصله است
پرتاب كني
به صدا در مي آيم
بلكه تَركَم كند اين بغض ِ مدام
بلكه آرام شوم
-
چشم هايم باز اند
چون تو در لحظه ي عرياني
مي آيي
بي آنكه به اندوه ِ غريبانه گرفتار آيم
از سرِ عادت ديرين
دستاني خاموش
لب هايي خشك
با هيچ
در سادگي ِ محض
آغوش به آغوش ِ تو مي پيوندم . . .
مجید گل محمدی
107
عــاشقــانه
*****
دست هايم كه به موهاي ات مي آويزم
به هبوط آدم و حوا
مي انديشم
ز چه تقوايي
به قانونِ زمين جذب شدند
در مجالي دور از ذهن
از براي عشق
به قانونِ بشر تن دادند
حال تو با من گوي !
در همين نزديكي
با تن ِ تو
از چه پرهيز توانم كه كنم ؟
وز چه قانوني سخن آرم به ميان ؟
چه كنم عشق ِ اثيري ِ تو را ؟
دوره ي گندم و سيب گذشت
شايدك
لب اگر بگذارم بر لب تو
ثبت ِ قانون ِ طبيعت باشد
خود ز حكاكي ِ مـُـهري كه نوشتم بر آن
تا ابد دوستت مي دارم
مجید گل محمدی
106
عــاشقــانه
*****
چرا تو ؟
به يكباره از بي هنگام ِ عشق
پنجره را نشانه مي گيري
كه پرواز كن !
با كدامين آسمان ِ بي تو
بي كدامين پر
رهنمون مي كني ام
تا كـُـنام خورشيد
اگر درست نگاهم كني
هنوز شراب و خمار
حضور خويش را مسجل مي دانند
و پيمانه
شكسته دردست
اما تو
به يكباره مرا مي خواني
كه برقص !
بي كدامين رطل موزون و قرار
با كدامين زنگ
و چرا تو ؟
چرا حالا ؟
شوق ِ پُر خلسه ي من را
هوشيار مي خواهي
مي دانم و مي پندارم كه فقط ما
يعني تو
يعني من
پيوند خورده با رود و آرام و آبي
بايد عاشق ِ هم بوده باشيم
كه پيوسته به همين بي هنگامي
دل بستيم
اما تو چرا؟
من . . . !
مجید گل محمدی
105
عــاشقـانـه
*****
چشم هايم به سخن مي آيند
تا كجا بنشينم ؟
سايه هاي رنگي
لنگ و لغزان محو گردند
در پسين ِ واقعه يا كه غروب
در همين فرصت ِ اندك
تا كجا بنشينم ؟
كه هماهنگ ِ مسيرِ شمشاد ها
با باد
نفسم را حبس نگه دارم
موج موسيقي ِ اندام تو را
دريابم
دلم اما روشن بود
چون بيايي
بوي نان و حرمت گندم مي آيد
دست هاي تو خالي نيست
و شنيدم از پاييز
بر لبان ات
نام من قرباني شد
نذر چشمانت كردم
چشم هايم كه گره خورده اند
بر راهت
چند قدم بيش نمانده ست
تا در آغوش ات گيرم
و به قولِ دستانم :
" باور كن ،
طاقت فاصله را هيچ ندارم "
مجید گل محمدی
104
عــاشقــانه
*****
به هر کوی و برزن که رفتم
کمانچه های پاییزانِ حزین و عاشق
نواخته می شدند
درست بود که همه بر لبِ پیمانه ها
شادمان می زدند و می پاشیدند
اما تمام عشق ها
بر پارچه های رنگینِ پنجره ها
عريان بودند
تا باد
گیسو گشاده
مگر که بویی به مشام برساند
بر سر ِ راه خویش نوازشی کند و بياميزد
دلی تازه شود
تا تنی به رقص آید
بندی به صورتی اندازد
عروسی پدیدار شود
سوار بر ابر های سپید
با پیرهنی سبزینه و چشمانی ژرف
که بگوید سلام ای سحرخیزِ گندم و آیینه و دلتنگی
امشبم بر کدامین حجله وعده میدهی
آب و مهتاب و بوسه هایت را . . .
شراب و پوست و د كمه هاي نداشته ام را . . .
سازت را . . .
سينه ام را . . .
حاشا كه بدين اميد در كوي و برزن ِ وطنم
از پاييز پژمرده بيني ام
يا به فغاني لب باز كنم
مجید گل محمدی
87.06.15
عــاشــقـانــه
*****
تو می خوانی
دست خط عاشقانه های مرا
و می نگری
به ساده دلی ام که هنوز
در تار و پود
پریشان ِ یک لبخنده ی تو مانده است
حروف و کلماتِ سیاه نمی توانند
چونان که به جستجو
و درجست و گریز
اشارات عشقِ سپید ت را
ترجمان باشند
و تو که همیشه از فراز ِ مدارا
عشق را ارزانی ام میداری
مسیر امواج قلبم را
خوب می یابی
اینگونه زیباتری و من کامیاب
کامیابم كه به اندازه ی خشکه نانی وجرعه آبی
- خدا را شکر-
دوستت می دارم
نه نغمه سُرایی می کنم
نه خیال می بافم
تنها
رسم ِ زندگانی را بجا می آورم
با همین سادگی و ساده دلی
عــاشــقـانــه
*****
اي خيال ِ بي انصاف
شب و روزم از دست رفت
به خاطر تعقيب و گريز ِ تو . . .
تا كي پشت ِ اين همه شب زنده داري و
صبح هاي در به دري
بگردم و آخر نصيب ِ من
سايه هاي پشت هر پيچ و خم ِ كوچه پس كوچه هاي اين شهر ِ در اندر دشت
باشد
باشد ! نيامدي كه هيچ ،
حتي ننشستي به دو كلام حرف ِ حساب
تا بشنوي
راز ِ شكفتن ِ قريحه ي اسم ات را بر لبانم
بي انصاف
نگفته بودي كه اين اندازه
بند ِ دلم را مي كشي و مي كشي و آخرش چه ؟
من بمانم و خيالِ
يك دريا چشم هاي تو
خيالِ
يك آسمان آغوش تو
و دلم كه هاي هاي ِ باران دارد
ببينم اصلاً تو مي داني
در بُـهتِ آينه كه هميشه شبيه تو بوده است
سپيدي ِ موهايم را پنهان مي كنم ؟
نه
نگو كه آينه كدر شده
كه تو هر روز
رو به روي آن مي نشستي
ترانه مي خواندي و
تن ات را از عشق
مي رقصاندي
سر به سر ِ من ِ عاشق نگذار ، جان ِ من !
حوصله ي پشت كردن به آينه را ندارم
تنها
مي نشينم
تا كي از توالي ِ حادثه ي خورشيد و آب و آسمان
علي الطلوع پيدا شوي
تا همين كوچه را يك راست بگيرم و در آغوشم
مكررت كنم
مي دانم تن ات به گاهِ آمدن
عطرِ عاشقانه هاي مرا خواهد داشت
مي دانم
پس بيا و دست از سرِ اين فاصله بردار
مجيد گل محمدي
87.06.14
